WIGRY 3

Poniedziałek, 17 grudnia 2018 · dodano: 18.12.2018 | Komentarze 5

to nie jest tak, że w tak późnym wieku zacząłem intensywnie i w ogóle jeździć na rowerze.
Emocje związane z rowerem towarzyszą mi od wielu, bardzo wielu lat.
Tylko, że kiedyś było inaczej. Totalnie, całkowicie inaczej.
Dziś boli mnie to, że od kilkunastu dni nie mogę wsiąść na rower. Choć bardziej boli mnie to, że dopiero jutro, bo odzyskałem część sił, mogę zejść do piwnicy, by posiedzieć z rowerami, popatrzeć na nie, wyczyścić je.
Kiedyś było inaczej, patrząc na tamten czas boli mnie to, że...wtedy, jako mały chłopiec nie potrafiłem wyrażać radości z widoku roweru w taki lub podobny sposób, jak dziś to czynię.
Może dlatego, że wtedy nie byłem przekonany co do tego, że rower będzie przy mnie przez całe życie?
Nie zapomnę zapachu...w piwnicy, gdy schodziłem po rower. Tam zawsze było Wigry 3, czerwone. Na takim samym jeździłem podczas wycieczek rowerowych podczas wakacji na koloniach w górach. Nie myślałem o jakimś idealnym stroju rowerowym, czy zapasowych lub dodatkowych akcesoriach do niego. Trudno o to było, każdy "kapeć" wyłączał czasem z jazdy w domowych warunkach nawet na kilka dni. Jako kilkuletni chłopiec nie kojarzę sklepów rowerowych, serwisów. Części były jakoś trudne do zdobycia.
...teraz sobie tak, wyobrażam sobie tak, że gdyby ktoś na moim dziecinnym podwórku zatrzymał mnie wtedy jadącego sobie czerwonym Wigry 3 i powiedział: "chłopczyku, tak długo jeździsz na podwórku dzisiaj, to już pewnie z 40- te okrążenie, a nie jesteś zmęczony...teraz jeździsz tu, a kiedyś za wiele lat będziesz jechał na Księżyc...a potem znowu przyjedziesz do nas na swoje podwórko, na tym samym, swoim czerwonym rowerku"...to oczywiście bym go nie zrozumiał.
Ale takie właśnie uczucie tkwi we mnie już od dobrych kilku lat. Żałuję, że nikt w rzeczywistości takich słów do mnie nie wypowiedział.
Z pewnością już w życiu przejechałem więcej niż 400.000 km, miałem też szczęście jeździć na wielu wspaniałych mi rowerach.
Mimo to nie zapomniałem, ani zapachu w piwnicy, ani Wigry 3, ani mojego dziecięcego podwórka na ulicy Zagonowej w Elblągu, z którego to podwórka wręcz wtedy miałem zakaz wyjeżdżać.
Dziś jadę na Księżyc, choć w rzeczywistości ja...ciągle wracam od dawna do siebie. W drodze na Księżyc jednym z  pod celów właśnie było między innymi to, aby nadrobić zaległości kilometrowe z lat dzieciństwa i młodzieńczego okresu.

Obecna kontuzja trochę zmieniła moje plany na najbliższe miesiące...więc może dane mi będzie szybciej wsiąść na
Wigry 3 ?
Oczywiście to moje będzie czerwone, ale od Was wymarzone za Księżyc powinno być niebieskie. I na niebieskim Wigry 3 miło mi będzie stanąć na starcie ultramaratonu Bałtyk Bieszczady w 2020 roku. Taki czuję się silny rowerowo.

z czerwonym Wigry 3 mam inne marzenia. Bo na myśl o czerwonym czuję się silnie zakochany.
Dziś sobie myślę, że dumnie, z zadowoleniem i z podniesioną głową, po tak wielu latach i po tak wielu kilometrach, będę mógł wjechać ponownie na swoje dziecięce podwórko na czerwonym Wigry 3. 

takie są moje marzenia.